|
blogarchive The P0sTS ArchivE شهریور ۱۴۰۴ بهمن ۱۴۰۲ شهریور ۱۴۰۰ آذر ۱۳۹۸ آبان ۱۳۹۸ شهریور ۱۳۹۸ بهمن ۱۳۹۷ آذر ۱۳۹۲ آذر ۱۳۹۰ دی ۱۳۸۹ مرداد ۱۳۸۹ تیر ۱۳۸۹ خرداد ۱۳۸۹ اردیبهشت ۱۳۸۹ فروردین ۱۳۸۹ اسفند ۱۳۸۸ بهمن ۱۳۸۸ دی ۱۳۸۸ اردیبهشت ۱۳۸۸ تیر ۱۳۸۶ خرداد ۱۳۸۶ اردیبهشت ۱۳۸۶ فروردین ۱۳۸۶ اسفند ۱۳۸۵ آذر ۱۳۸۵ آبان ۱۳۸۵ مهر ۱۳۸۵ شهریور ۱۳۸۵ مرداد ۱۳۸۵ تیر ۱۳۸۵ My friendS مرگ سراج 10000 روز اسید از نوع نیچه جسد فرزند شیطان اوهامات تاريخي ميان دو هيچ موسیقی مزخرف گوش نکنید!! سلطنت در خون متال .موسیقی زندگی صحنه زندگی آذرخش ZolmaT kasra filth ROCK RULZz آش کشک عمو فاحشه ای در آغوش خدا دفتر شصت برگ-آرمین من بعد از من كافه نوستالژي کلاغ سیاه نقاش طبقه سیزده Painful Eyes M I N U S محیا روزمُرده گی های یک آزادمـــرگ فراز یاوری اسیری حامد نظری Marquis.MansOn
Ðe$igNer
мюzhgай |
خوبه آدم تو این دنیا حداقل یکجایی داشته باشه که واقعا خودش باشه نه اون چیزی که بقیه انتظار دارن باشی.همون خود حقیقیت هر چند تلخ و سیاه.اینجا لازم نیست فرم آدمهای خوشبخت رو بگیری و کارهای احمقانه انجام بدی که تو چشم بقیه خوب به نظر برسی و تحسین بشی.تنهایی یک نعمته همیشه واسم نعمت بوده.
این سلول انفرادی بهترین جاست واسه فریاد کشیدن.واسه گفتن حرفهایی که هیچکس نمیخواد بشنوه و بهتره که کسی نشنوه. بعد عمری فهمیدم معنی این جمله رو که میگه: از تنهای مگریز به تنهایی بگریز و به آرامش خاطر مجالی ده....
نمیدونم کی وقت زندگی کردن ماست.بعضی ها تمام عمرشون در حال مردن هستن.درست مثل خود من که هر روز واسم مرگه.لعنت به این زندگی و همه آدمهاش.
بیشتر از همیشه دلم میخواد زندگی کنم البته زندگی منو بقیه اسمش رو گذاشتن مرگ...
|