اجتماع سکوت


و دوباره ماه دست تکان می دهد
به آرامی بر من می درخشد.
بر بالهای سکوت،شب از آنسوی می آید
درست همانطور که قلب من آرزوی تو را دارد

چراکه هنوز

گل سرخی راکه ازدیرباز یخ زده بود
در دستانم نگه داشته ام.
گلبرگ هایش پژمرده اند
از رستن باز ایستاده اند
و اندوه را درون من باقی نهاده اند.



شراب عشق؛
آه چه بس شیرین است اما تلخ حسرت است.

در غروب خورشید دانستم که
بالا رفتن پرده ترس را می بینم

در مقابل چشمانم پرده های شبانه فرو می افتند
مه تاریک و لطیف شب حریصانه همه چیز ر ا در بر میگیرد

شب:
" وای بر آنان که قلبشان از افسوس انباشه شده و در غصه غرقند"
در تاریکی شب خود را می بازم . مرا با صدای آبی و شیرینش مست می کند

در مستی تنهایی، دیگر از قلمرو موقر مرگ ترسی ندارم
هیچ آهی از لبانم بر نمی آید
همچنانکه تلخابه شراب را می نوشم

قلبم دیگر غصه به خود را نمی دهد
چراکه می دانم همه چیز می تواند به پایان رسد
تنها من و چامه سرایی شب اکنون تا ابد به هم می پیوندیم

تنها من و چامه سرایی شب اکنون تا ابد به هم می پیوندیم
و سکوت چه زیبا برایم موسیقی می نوازد